شاید اگر سعدی مردم این زمانه را میدید اینگونه می سرود:
بنی آدم ابزار یکدیگرند
گهی پیچ و مهره گچی واشرند
یکی تازیانه یکی نیش مار
یکی قفل زندان یکی چوب دار
یکی دیگران را کند نردبان
یکی میکشد بار نامردمان
یکی ارّه تا نان مرد برد
یکی تیغ تا خون مردم خورد
یکی چون قلم خون دل میخورد
یکی خنجر است و شکم می درد
چو عضوی به درد آورد روزگار
دیگر عضوها در پی کسب و کار
خلاصه پر از نفرت و کین و آز
یکی همچو کرکس یکی چون گراز
تو کز محنت دیگران بی غمی
در این نامند نهند آدمی!
← 
دیدگاهتان را بنویسید