نظر به این دادگاه های دادگستری زمیانی احکام را به اجرا می گذارند که حکم به محکوم علیه و یا قائم مقام قانونی او ابلاغ شده و سپس محکوم له و یا قائم مقام او تقاضای اجرای حکم را کتباً از دادگاهبنماید و همچنین نظر به این که در دعوای احراز هر یک از شرکا می توانند پس از صدور حکم قطعی مبنی بر این که ملک غیر قابل احراز است از دادگاه تقاضا کند که ملک را بفورش برساند باید توجه داشت که در ارتباط با ملکی غیر قابل احراز است مدیر اجرا بر اساس قسمت اخیر ماده ی 9 آیین نامه ی قانون اجرای احکام مدنی اقدام کرده و بدون نیاز به درخواست صدور اجرائیه ملک را به تقاضای هر یک از شرکا ی ذینفع به فروش می رساند و در این مورد دادگاه نمی تواند بر اساس ماده ی 2 قانون اجرای احکام مدنی به اجرا گذاردن حکم را منوط به تقاضای مقصوم له و یا قائم مقام او نماید.