بوی کلماتِ سوخته می آید از دهانِ آسمان… هان، ای «معتصم»! باز در تاریکیِ کدام کوچه جنایت قدم می زنی که کاسه چشمانت را به دست گرفته ای و به خفاشان، خون تعارف می کنی؟
هان، ای «امُّ الفضل»! دلت خانه شیطان! چشم هایت لانه زنبورها! ای از نسلِ خودکامگیِ عباسیان! ای دُختِ شیطان! به کدامین جُرمِ ناکرده، قلبِ سخاوتِ زمین و آسمان ها را با انگورِ زهرآلود، خاموش کردی؟!