در این نوشتار،سخن از کسی است که پیکره ی مادیِ بدن،یعنی نطفه ی او،از میوه های بی همتای بهشتی است.آری،اینجا سخن از درختِ طوبی است.آنکه حوریه ای بود در لباس انسانی،که هرگاه شوق بهشت،پیامبر(ص) را واله و مشتاق می ساخت می بوئیدش،که بوی بهشت از او بر می خواست.آنکه ملائکه الهی افتخار خدمتگزاریش را داشتند.کاش آنچه می گوئیم افسانه بود و خوابی زودگذر.امّا هزاران دریغ که حقیقت است و واقعیت؛و این نوشتار،حکایتی است از یک واقعیت،واقعیتی جانکاه و دردآور،از یک دریا اندوه،یک اقیانوس غم و رنج،حکایتِ یک «شهادت در اوج غربت».