تا دمي از رنج هستي وارهند ننگ بنگ و خمر بر خود مي نهند
جمله خلقان سُخرة انديشه‌اند ز اين سبب خسته‌دل و غم‌پيشه‌اند
فكرت از ماضي و مستقبل بود چون از اين دو رست، مشكل حل شود
می‌گریزند از خودی در بی‌خودی یا به مستی یا به شغل ای مُهتَدی