یکی از دردهای زندان انفرادی ، فراموش شدن زندانیست!
برای همین بازجو مرتبا تاکید می کنه که تو دیگه فراموش شدی و کسی بفکرت نیست و …!تا شکسته شوی!
اما همه ی ما ب نیکی میدانیم که در این عصر ارتباطات ، فراموش شدن ماهایی که خود در آن زندگی کرده ایم ، امری غیرممکن بنظر میرسد!
اما دوستان ما ، ما و امثال ما و بازداشتیان فراموش شده بک طرف!
آقا موسی رو چرا داریم فراموشش می کنیم؟ چرا فراموشش میخواهیم بکنیم؟ مگر نه اینکه ایشون زندانی یک ملت در انفرادی های مخوف لیبی بوده اند؟...