دیروز در میدان های جنگ جان گیر اروپا، وقتی که شعله های آتشین، محله های شهرها را در هم می نوردید و در یک حمله هوایی تنها ده هزار مرد و زن با وضع فجیعی جان می سپردند، ما آرزو می کردیم، کاشکی هموطنان ما لااقل جزیی از این بساط را میتوانستند ببینند، چه ما نیز مانند طبیبی که رگ زدن ما را برای مریض خود تجویز می کند، معتقدیم که در ایران می بایست روزی از جایی در موردی خون جاری می شد.

هم وطنان اگر شما خون دیده بودید، خون پاک مردان رشیدی که رنگ سرخ پر افتخار ترین مرگ ها را به چهره ی آنها نوشته بود. اگر شما خون دیده بودید، خون پلیدی که از قلب خائنین و دشمنان این آب و خاک ، سرزمین تشنه وطن را سیراب کرده بود، شما آن وقت برای پشیزی به نفع خود زندگی صدها مردم دیگر را عاطل و باطل نمی ساختید و این قدر خودپرست و خودخواه نمی شدید.

انحطاط جسمی و روحی در شما به این حد نمی رسید، که در میان هجده میلیون جمعیت در این همه ضعف و خستگی و ناتوانی و بیچارگی یکمرد درست از جان گذشته فعالی نداشته باشید که بتواند شما را به راه راست هدایت کند، دزد نباشد، خارجی پرست نباشد و به دیگران نیز اجازه ی دزدی ندهد.