به گزارش برنا، این روزها سینمای ایران در حالی به سمت فیلم‌هایی با «تعلیق در پایان» پیش می رود و نتیجه گیری به عهده مخاطب گذاشته می‌شود که در آن شخصیت‌های داستان‌ در زمان برخورد با مشکلات زناشویی،به جای تعامل با همسر و جست و جو برای یافتن راه حل، ترجیح می‌دهند برای فرار از مشکلات به عشق دوران جوانی و افراد مورد علاقه‌شان در گذشته برگردند و آنها را دست آویزی برای فراموش کردن مشکلات خود قرار دهند؛ به طور مثال در فیلم «سعادت آباد» حسین یاری در مواجهه با درخواست طلاق همسرش، از لیلا حاتمی (همسر حامد بهداد در فیلم) که او هم به خاطر مسایلی در زندگی‌اش مستاصل است،می‌پرسد:«از زندگیت راضی هستی؟»و یا در فیلم«اسب حیوان نجیبی است» پارسا پیروز فر که دارای همسر بداخلاقی است به مهتاب کرامتی (نقش زن معتاد فیلم) که از همسرش جدا شده و از اینکه همسرش با زن دیگری ارتباط دارد ناراحت است می‌گوید:«این شال آبی چقدر بهت می‌یاد» و مهتاب کرامتی در جواب حرف‌های او در این سکانس گریه می‌کند.

گفتنی است نشان دادن صحنه‌های اینچنینی و الگو قرار دادن این خانواده‌ها و نشان دادن این مساله که پس از مدتی گره‌های کور مشکلات خانوادگی دیگر باز شدنی نیست!و نیز برگشت شخصیت‌ها به روابط عاشقانه گذشته خود و عدم ارائه راهکاری برای پشت سر گذاشتن مشکلات زندگی و بدبخت نشان دادن افراد در زندگی شان، نمی‌تواند اثرات مفیدی در افراد جامعه و به خصوص زوج‌های جوان و شناخت جوانان از پیرامون‌شان داشته باشد.

البته در این میان فیلم‌هایی نیز بدون نشان دادن روابط زیر پوستی زن و مرد نامحرم، به نوعی روابط سالم و فیلمی آموزنده را به مخاطب ارائه می‌کنند نظیر فیلم ورود آقایان ممنوع!