این شبهه [البته با جملات متفاوت] به ویژه در دهه اول محرم و پس از آن بسیار شایع شده است و بارها نیز پاسخ‌ها درج شده است. شبهاتی چون: مگر به شهادت نرسیدند، چرا گریه کنیم؟ مگر به بهشت نرفتند، پس چرا گریه کنیم، چرا بر مصیبت 1400 سال پیش گریه کنیم و ...؟!

گریه ما، به خاطر نگرانی از آخرت کسی نیست که بگوییم خوب حالا که مطمئن شدیم عاقبت به خیر شده‌اند و جایگاه‌شان خوب است، پس دیگر گریه لزومی ندارد!

گریه، بروز و ظهور حال و حالت غالب شده بر دل است که از شدت توجه دل به آن ایجاد می‌شود. لذا یا از خوف است و یا از شوق؛ و هر دو نیز از منبع «محبت» که نقطه مقابلش «بغض» است نشأت می‌گیرد. خواه «حبّ الله» باشد و خواه «حبّ الدنیا». خواه از خوف الله باشد یا از خوف دنیا، خواه از شوق او باشد یا شوق دنیا.