گاهی سیاست‌مداران غربی نکاتی مثبتی را در مورد یک جریان سیاسی (هم‌چون اصلاح‌طلبان) بیان می‌کنند؛ رسانه‌های محافظه‌کاران هم، آن حزب سیاسی را به شاد کردن دشمن و یا بازی کردن در زمین دشمن و چنین تعابیری متهم می‌کنند. برای این‌که نشان دهم که «شاد شدن دشمن» هیچ بار ارزشی در قضاوت ندارد، در این نوشتار به چند نمونه از شاد شدن دشمن در صدر اسلام و پس از آن می‌پردازم.