اين دو آيه نشانگر رفتارى است كه انسان در مقابل نعمت هاى الهى از خود نشان مى دهد، خداى تعالى نعمت هاى بزرگ و زیاد و نامحدودی را به انسان داده، پس بر انسان واجب است شكر آن را بجاى آورد، ولى او بجاى شكر، كفران و طغيان مى كند.