خودمان خیلی متوجه نیستیم. چون از بچگی در همین دنیا و بینِ همین مردم زندگی کرده‌ایم. مثلِ کسی که مدتِ زیادی توی اتاقی که بوی خاصی در آن باشد، بماند. او دیگر بو را حس نخواهد کرد. دنیای ما خیلی غم گرفته است. مردم خیلی افسرده هستند. لبخندها هم ظاهری است. نمی‌خواهم متنِ ادبی و سرشار از احساساتِ شاعرانه بنویسم. یعنی اصلاً بلد نیستم. فقط مشاهداتِ خودم را بیان می‌کنم. مطمئناً آن‌چه در ادامه می‌آید همه‌ی افرادِ جامعه را در بر نمی‌گیرد. به یقین افرادی هستند که از این قاعده مستثنایند.