داشتن سخاوت ، کافر را مسلمان می کند و نداشتن سخاوت ، مسلمان را کافر می کند ؛ چون مسلمان غیر سخی ، محبت دنیا دارد حتی اگر عابد باشد ، ولی آن کافر سخی می تواند به خاطر غیر دنیا از دنیا بگذرد . گفته اند : « حب الدنیا راس کل خطیئه» . اصلا هرکسی که سخاوت دارد با ولایت ، ماندنی است1 و هر کس که ندارد رفتنی است . حال ، چرا این گونه است ؟ چون مقصد خدا این است که همه مردم هدایت شوند. کسی که سخاوت ندارد، چون حب دنیا در او از حبّ خدا و ولایت بالاتر است ، از هدایت ، خیلی دور است. چنین انسانی با خسّت خود ، دنیا را بر «امر» ترجیح می دهد و جلوی هدایت یافتن خود را می گیرد؛ اما آن کافر ، چون سخی است به مقصد خدا نزدیکتر است. خدایی که کافر را دشمن خود معرفی می کند و قسم می خورد که او را به بهشت راهی نیست، چون خواست او سخاوت است اگر این خواسته حتی از یک کافر هم صادر شود آن را در همین دنیا بی پاسخ نمی گذارد.2 البته پاسخ آخرتی هر کاری ، مخصوص شیعیان علی بن ابیطالب علیه السلام است.