پرداختن به اخلاق و سخن گفتن از آن لزوماً ما را واجد زیست اخلاقی نمی­کند. امّا می­توان ادّعا کرد که با اندیشیدن به اخلاق می­شود لااقل کمی دغدغه و ذائقه­ی اخلاقی­مان را ارتقاء دهیم. فکر می­کنم که می­توان با خواندن رمان­های قوی­تر رمان­نویس بهتری شد، و با گوش دادن به موسیقی­های زیباتر آهنگساز بهتری. شاید بتوان یک چنین استدلالی را درباره­ی فلسفه­ی اخلاق و کنش اخلاقی به کار برد و گفت: «هر چه با نظریّه­های منسجم­تر و موجّه­تری آشنا باشیم، می­توانیم کنش اخلاقی بهتری نیز داشته باشیم.» به هر حال این سخن می­تواند به نوبه­ی خود قابل تأمّل باشد[۳]. یادمان باشد که فلسفه­ی اخلاق باعث شده تا انسان به روابط خودش با حیوانات بیشتر بیاندیشد. مسأله­ی گرمایش زمین و سایر آسیب­های وارد شده به کره­ی زمین را جدّی بگیرد. از حقِّ دخالت­های بشردوستانه (!) پرسش کند و آن را به چالش بکشد و ….