مطمئنّاً در اطراف تو چیزهای زیادی وجود دارد. (به عبارت دیگر، مطمئنّاً این متن را در خلأ نمی خوانی!) به آنها دقّت کن. هیچ یک از آنها، درکی از وجود خود ندارند. نمیدانند که هستند. امّا تو، در میان آنها نشستهای و میدانی که هستی. همچنین، هیچ یک از چیزهایی که در اطرافت هستند، نمیدانند چیز دیگری در کنار آنهاست. امّا تو، داری به آنها نگاه میکنی و در موردشان فکر میکنی. عجیب نیست؟
بیا برگردیم، این قدر به عقب، که خبری از هیچ چیزی نباشد. (بر فرض این که چنین زمانی باشد.) آیا آن زمان، باز وجود هست؟ شاید بگویی زمان هم وجود دارد. پس فرض میکنیم، جایی را که زمان در آنجا نیست (ببین ذهن انسان چه کارهایی میکند!) و مکان هم نیست. هیچ چیز نیست. هیچ به معنی واقعی. آیا باز وجود هست؟ (وجود و نه موجود: بودن و نه باشنده) آیا زمانی بوده که وجود نبوده؟ شاید بوده، زمانی که هیچ چیز نبوده.