یکی را که ناراحت می کنید، بعدش بروید از دلش در بیاورید. خیلی فرق می کند. خیلی. بهتر از این است که با خودتان بگویید نمی شود که هی صد بار بروم معذرت خواهی کنم.

حتی اگر نود و نه بار هم یکی را اذیت کردید، و نود و نه بار هم ازش معذرت خواهی کردید و از دلش درآوردید، و باز هم برای بار صدم ناراحتش کردید، دیگر نگویید نه من دیگر رویم نمی شود. بار صدم هم این کار را بکنید. فکر نکنم کسی باشد که ببیند یک نفر آمده از دلش درآورد، و باز هم نخواهد بشنود.

البته از دل درآوردن خیلی فرق می کند با یک معذرت خواهی خشک و خالی. بعضی ها هر کاری دلشان می خواهد می کنند، بعدش هم فکر می کنند معذرت خواهی که بکنند دیگر همه چیز حل و مانند اول می شود.

از دل درآوردن هم صبر می خواهد، هم قلق دارد. همین که یک نفر صادقانه برود و شرایطی که در آن لحظه داشته را توضیح بدهد و بگوید چرا آن طوری شد،

همین که اهل حرف زدن باشد، و بداند با حرف زدن گره ها باز می شوند،

همین که صادقانه بگوید نمی خواستم ناراحتت کنم، این طوری شد،

وقتی این اتفاق بیفتد بین قلب ها الفت ایجاد میشود.

من بارها و بارها این تجربه شیرین را حس کرده ام. آدم هایی که با هم چنین ماجراهایی داشتنه اند، بعد از رفع کدورت، نسبت به هم احساس دِین بیشتری پیدا می کنند. و دیدن چهره ی مهربان یک آدم بعد از کارهای بدی که در حق کسی کرده، یک پیوند شیرین تر و محکم تر را برقرار می کند.

اما اگر هم کسی ناراحتتان کرد، منتظر نمانید، که بیاید و از دلتان در بیاورد. ممکن است یک عمر طول بکشد.

بخشش از بزرگان است، بزرگ هستید، بزرگ تر می شوید. به خاطر خودتان ببخشید و رها کنید برود، همه را بریزید دور، بریزید در آب روان، تا راحت شوید.

انّ الحسنات، یُذهِبنَ السیّئات، یعنی خوبی ها، بدی ها را می برند، نه این که بدی ها خودشان بروند، خوبی ها آن ها را می برند.

انّ الحسنات، یُذهِبنَ السیّئات...

یعنی خوبی ها که بیایند، با آمدن خود بدی ها را می برند...



این آیه را دست کم نگیریم...



حاجیه خانم، مستانه دولابی