بغزی تو گلومه ، هر روز برم شده یه آه سرد بدجور محتاج یکی هستم ، خدا رو صدا میزنم هیچ صدا نمی شنوم و سخت تر از قبل میزنم زیر گریه که چرا چرا چرا ، چرا سرنوشت من اینجوری شد،چرا خدا با من اینکار رو کرد،چرا هیچکس نیست حتی خود خدا...،با خودم میگم بی خیال داداش یک روزی همه چیز تمام میشه ولی کی آخه تا کی ای خدا، هیچکی حرفم رو نمیفهمه همه تو خیال خودشون هستن و من تو زندان قلب خودم اسیر شدم م م،کسی رو ندارم که دستاش رو بگیرم،کسی نیست که بغلش کنم،کسی نیست که باهاش درد دل کنم،هرکی هم که ناراحتی تو چهرم مبینه می خواد باحرفاش ...
← 
دیدگاهتان را بنویسید