داستان از این قرار است که: آقای بیل بوکستون در اوایل دهه ۱۹۹۰ در مرکز تحقیقاتی Xerox’s Palo Alto مشغول انجام تحقیق روی عملکرد تلفن ساده کودکانه بود. این تلفن از دو فنجان ساده و یک رشته سیم محکم ، تشکیل شده بود. ناگهان این فکر به ذهن وی خطور نمود که چرا از این مفهوم برای بهبود وضعیت کیبورد های فعلی استفاده نکند؟ یک فنجان می تواند هم به عنوان میکروفون و هم به عنوان بلندگو مورد استفاده قرار بگیرد. در واقع از یک سخت‌افزار مشخص برای خروجی و ورودی صدا می‌توان بهره برد. همین ایده سبب شد بوکستون به این فکر بیفتد که به جای کیبورد و صفحه نمایش، تنها از یک وسیله برای ورودی و خروجی استفاده نماید. البته بوکستون تنها کسی نبود که به این ترکیب احتمالی فکر کرده بود.
حال که بیش از دو دهه از آن زمان می‌گذرد و موسسات تحقیقاتی بی‌شمار و بخش‌های تحقیق و توسعه شرکت‌های مختلف روی این ایده کار کرده‌اند؛ ما شاهد کیبوردهای لمسی (تاچ اسکرین) روی تبلت ها و اسمارت‌فون‌ها هستیم. در واقع امروزه کیبورد ها در صفحه‌نمایش‌ها ادغام شده اند. اما این کیبوردهای مجازی و حتی کنترل‌های صوتی هیچ گاه از لحاظ سرعت، راحتی و دقت به پای کیبورد های قدیمی نمی‌رسند. شاید زمانی موفق به ساخت کیبوردهایی شویم که مستقیما به اعصاب‌مان متصل شوند اما در حال حاضر هر آنچه داریم همین کیبوردهای الکترومکانیکال متحول شده امروزی هستند. بوکستون در حال حاضر، در گروه طراحی تحقیقات مایکروسافت فعالیت می‌کند و هنوز هم به دقت در حال بررسی کیبوردهای قدیمی و بازبینی روش‌ها و فن‌آوری های مخصوص به آنهاست تا بتوانند راه‌های جدیدی برای وارد کردن اطلاعات به کامپیوتر ابداع نماید