ضربان‌سازهای خارجی نخستین بار در اواخر دهه ۱۹۲۰ و اوایل دهه ۱۹۳۰ معمول شدند. متخصص بیهوشی استرالیایی به نام مارک لیدول و فیزیولوژیست آمریکایی به نام آلبرت هایمن، پیشگام ساخت ضربان‌سازهای خارجی بودند.
ضربان‌سازهای اولیه منبع تعذیه داخلی نداشتند، اما در دهه ۱۹۵۰، یک تعمیرکار تلویزیون به نام ارل ای بَکِن برای نخستین بار ضربان‌سازهایی مجهز به باتری ساخت.