هنگامی که ستاره ای مانند خورشید ما متولد می شود، می تواند چندین و چند میلیارد سال تقریبا به طور یکسان و یکنواخت نورافشانی کند و سیاره های منظومه خود را از انرژی بهره مند سازد. به هر حال زمانی می رسد که دیگر ذخایر مواد سوختنی در مرکز آن به انتها می رسد و چراغ عمرش خاموش می شود. خورشید می تواند نزدیک به ۱۱ میلیارد سال مدام نورافشانی کند، که از این مدت حدود ۵ میلیارد سال را پشت سر گذاشته است.



supernova_cycle

وقتی که در هسته مرکزی این ستاره، تمام هیدروژن به هلیوم تبدیل شود، هسته در هم می ریزد و همواره داغتر می شود. به دور هسته مرکزی هنوز هیدروژن یافت می شود که آن نیز می سوزد و به هلیوم تبدیل می شود. مرکز خورشید همواره داغتر و داغتر می شود. در نهایت بر اثر همجوشی هسته ای دیگری هلیوم به کربن تبدیل می شود. بر اثر همه این فرآیندها در یک ستاره در حال پیر شدن فشار اضافی ایجاد می شود و ستاره به صورت یک غول سرخ متورم می شود .



تشکیل سوپرنوآ

خورشید ما در پایان زندگی خود چنان بزرگ خواهد شد ، که سیاره های درونی یعنی عطارد و زهره را می بلعد و زمین را تا ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد داغ می کند. در پایان ، خورشید در حال مرگ، پوشش بیرونی خود را پس می زند و از خود می راند. هسته خورشید باقی می ماند و به تدریج سرد می شود.



تصویر پرتو ایکس دارای چند طول موج از باقی‌مانده ابرنواختر کپلر به نام اس‌ ان ۱۶۰۴، تهیه‌شده در تلسکوپ فضایی چاندرا.

ستارگان بزرگتر مدارهای خارجی خود را با انفجاری عظیم از خود دور می کنند، که دانشمندان این پدیده را انفجار سوپرنوا می نامند. نام فارسی نهاده شده بر آن ” اَبَر نو اَختر” می باشد.