تا اینجا خیلی خوب. حالا این سومین بخش در این سری است، و قبلا باعث پیشرفت زیادی شدیم. مقاله‌های قبلی توضیح دادند که چطور در کد با تعریف توابع فکر کنیم. این مقاله احتمالا سخت‌ترین در این قسمت خواهد بود؛ اینجا ما چیزهایی را لمس خواهیم کرد که تقریبا ویژه‌ی C هستند: مفهوم اشاره‌گرها. C یک زبان برنامه‌نویسی است که نزدیک زبان اسمبلی زندگی می‌کند، و در زبان اسمبلی شما اغلب زمان خود را در جابجایی داده به اطراف می‌گذرانید، اما برای انجام آن، نیاز دارید تا بدانید که داده در کجا واقع شده، در نتیجه نیاز داریم تا آدرس آن در حافظه را بدانیم. و این درست این است که اشاره‌گر چیست. یک اشاره‌گر آدرسی در حافظه‌ی شماست، نه چیزی بیشتر، نه چیزی کمتر. اما وقتی دارید با C کار می‌کنید، به این نتیجه می‌رسید که اشاره‌گرها همه‌جا هستند. پس، بعد از تسلط بر توابع و اشاره‌گرها، باید قادر باشیم تقریبا هر چیزی را مدیریت کنیم.