مطابق ماده ۲۴ قانون کار، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یک سال یا بیشتر به کار اشتغال داشته است، برای هر سال سابقه اعم از متوالی یا متناوب، بر اساس آخرین حقوق، مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار پرداخت نماید.

بسیاری از کارگرانی که کمتر از یک سال در کارگاهی مشغول به کار هستند، تصور می‌کنند که این ماده از قانون کار تنها مشمول کارگرانی می شود که بیش از یک سال در کارگاه سابقه کار دارند. در حالی که اینگونه نیست چرا که قید هر سال سابقه در نص ماده، تنها معیار محاسبه این حق است و کارگری که کمتر از یک سال در کارگاه سابقه کار دارد، در ازای تعداد ماه های کارگر مستحق دریافت حق سنوات است.

شرایطی را تصور کنید که کارگر مجبور به ترک کار می شود، کارفرما او را تهدید می کند که نه تنها قادر به دریافت حق سنوات نیست بلکه باید به دلیل ترک کار ناگهانی به کارفرما خسارت پرداخت کند و کارگر نیز از ترس پرداخت خسارت نسبت به حق سنوات خویش چشم‌پوشی می‌کند و هیچ اقدامی در رابطه با مطالبه حق سنوات نمی‌نماید.