آقای خرم! باز چه شوری در سر داشتی که اینقدر بی‌مهابا، یکدفعه، آن‌هم نیمه شب...به اوج آسمان رفتی و از این عالم دور شدی...

معلوم نیست چه رازی با ستارگان داشتی که از شادی پرگرفتی و به رسم فلک سرود هستی خواندی و در بر حور و ملک ماندی.