در حقوق ما مسئولیت اصولاً مبتنی بر تقصیر است ، یعنی قانون کلی این است که شخص در صورتی مسئول زیان های ناشی از کار خویش است که مرتکب تقصیر شده باشد ، ولی ، پذیرفتن این اصل مانع از آن است که گاه مسوولیت بدون تقصیر نیز به وجود آید و نمی توان ادعا کرد که تقصیر مبنای منحصر مسئولیت است . در پاره ای امور ، به دلیل لزوم جبران ضرر نامشروعی که وارده آمده یا به خاطر محیط خطرناکی که شخص برای انتفاع از آن به وجود آورده است ، قانون گذار ما مسئولیت مدنی را پذیرفته است و به طور کامل از هیچ یک از دو نظریه تقصیر و ایجاد خطر پیروی نمی کند.