لفظ دیه كه در اصل، لغت تازی است و در فارسی از آن به خونبها تعبیر می‌شود، مصدر دوم از فعل وَدی یدی وَدیاً و دیة القاتلُ القتیلَ (قاتل خونبهای كشته را، به خویشان او پرداخت نمود) می‌باشد. در سخنی آمده است كه «ان احبوا قادوا و ان احّبوا وادوا» یعنی اولیای مقتول اگر دوست دارند قصاص نمایند و اگر خواستند دیه بگیرند.