نمي‌خواهد با دنياي بيرون بيگانه باشد، نگاه عميقي دارد و متواضع است. مي‌گويد قبل از تحصيل در «رعد» نمي‌خواسته به دانشگاهي برود كه اگر به مسوولين آن‌جا گفت پله برايش سخت است در جواب بگويند «ناراحتي نيا».



دانشجوي ممتاز رشته حسابداري دانشگاه معلولان «رعد» انتظارش از افراد جامعه را اين‌طور بيان مي‌كند: دلم مي‌خواهد ديگران فقط براي يك ساعت خودشان را جاي ويلچرنشين‌ها بگذارند و بعد فكر كنند در آن صورت توقعشان از اطرافيان چه بود.


مهديه كردي از اينكه افراد خانواده بيش از حد حمايتش مي‌كنند خوشحال نيست و مي‌گويد كه اگر به او اعتماد شود كمر بسياري از مشكلات را مي‌شكند.



او خود را فردي وابسته نمي‌داند و باور دارد كه در مواجهه با كاستي‌ها به خلاقيت مي‌رسد. توقعش از جامعه اين است كه او را بيشتر بفهمد، از ته دل به توانايي‌اش ايمان بياورد تا قدم‌هاي بلندتري بردارد.