تا همین چند سال پیش که دانش‌آموز بودیم نه اجازه داشتیم با خودمان تلفن‌همراه به مدرسه بیاوریم و نه اجازه داشتیم به یک یا دو کامپیوتری که در اتاق‌های ویژه‌ای به نام کامپیوتر بود دست بزنیم. این داستان تا دوران دانشجویی هم ادامه داشت. همیشه فکر می‌کردیم دیگر به دانشگاه که راه پیدا کنیم حتما می‌توانیم از کامپیوتر‌های دانشگاه و اینترنت رایگان آن برای کارهای تحقیقاتی خود استفاده کنیم. اما این اتفاق در این دوران هم رخ نداد. در واقع کامپیوترها بیشتر دستگاه‌های تجملی قلمداد می‌شدند که تنها در کتابخانه می‌توانسیتم به آنها دسترسی داشته باشیم که اکثر اوقات هم استفاده از آنها ممکن نبود؛ چرا که مسوول این کامپیوترها به همراه رمز ورود به دستگاه در اکثرمواقع در دانشگاه حضور نداشتند.