در درس قبلی با چگونگی ساخت فرم در اچ تی ام ال و ارتباط آن با پی اچ پی برای انتقال داده و کار با آن آشنا شدیم. نکته قابل توجه این است که اگر کاربر در داخل هر کدام از کادرهای تعیین شده در فرم مطلبی ننویسد٬ باز فرم ارجاع داده خواهد شد و جای آن کادر خالی باقی می ماند.


حال می خواهیم به آشنایی شرط ها بپردازیم و از آنها برای ارزیابی فرم و کادرهایش بهره ببریم به طوری که اگر کادری توسط کاربر خالی ماند، سیستم هشداری بدهد تا آن کادر پر شود.

برای انجام این مهم لازم است که از توابع شرطی و عملگرها استفاده کنیم که موضوع این درس است.

آشنایی با شرط ها و عملگرها

شرط در برنامه نویسی به زبان ساده، قرار دادن یک شرط برای انجام عملی است. ما در زبان روزمره بارها در موقعیت های متفاوت از آنها استفاده می کنیم. به طور مثال «اگر باران بیاید» (شرط) «ما به گردش نخواهیم رفت» (عمل مرتبط به شرط).

این یک شرط است که در صورت درستی شرط٬ عمل بعد از آن «نرفتن به گردش» اتفاق می افتد. البته این فقط یک شرط بود. ما می توانیم چند شرط را تعیین کنیم و یا از شرط های تو در تو استفاده کنیم. به مثال قبلی از این منظر نگاه کنید: «اگر باران بیاید» و «اگر ماشین نداشته باشیم» (دو شرط) «به گردش نخواهیم رفت».

خب با این مثال ها فکر می کنیم که به منظور استفاده از شرط ها پی بردید. نحوه کار با شرط ها در زبان برنامه نویسی هم دقیقا مثل همان مثال بالاست با این تفاوت که در زبان برنامه نویسی ما این «اگرها» را تبدیل به عبارتی می کنیم که برنامه آن را بفهمد.

مهمترین عباراتی که در ساخت شرط ها از آنها استفاده می کنیم if و else و else if هستند.