زياده‌روى و كوتاهى كه از آن به افراط و تفريط ياد مي‌شود از نظر بيشتر مردم امري ناپسند و غیر معقول است. از اين رو  سفارش مي‌شود كه از زياده‌روى و كوتاهى كردن در هر كارى پرهيز شود. 

هر انساني به طور طبيعى به اعتدال و ميانه‌روى گرايش دارد مگر آن كه عوامل بيرونى موجب دگرگونى در گرايش درونى وى شده و او را از اعتدال خارج كند. 

در آموزه‌هاى دینی ما نيز به اعتدال و ميانه‌روى سفارش زیادی شده است.

آیه 19 سوره مبارکه لقمان

وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ 

و در راه‏رفتن خود ميانه‏رو باش و صدايت را آهسته‏ساز كه بدترين آوازها بانگ خران است .

امام على عليه السلام می فرمایند: نادان را نبينى، مگر افراط گر يا تفريط گر.

و در حکمت 117 می فرماید :

دو تن به خاطر من به هلاكت رسيدند : دوست افراط كننده ، و دشمن دشنام دهنده.

متاسفانه عده ای جز راه افراط و یا تفریط راه دیگری را نمی شناسند و چیزی که نگرانی را بیشتر می کند این است که این افراط و تفریط ها نه تنها به خود آن شخص لطمه و آسیب وارد می کند، بلکه به جامعه و حتی یک تفکر که ممکن است سالم هم باشد نیز آسیب می رساند. 

به عبارتی دیگر اگر می خواهید یک تفکر را نابود و تخریب کنید کافی است از آن تفکر به شکل غیر منطقی دفاع کنید! متاسفانه یکی از آسیب هایی که برخی انسانها و خانواده ها را تهدید می کند همین افراط و تفریط هاست. 

رفتاری که دودش به چشم فرد و خانواده و اجتماع  هم می رود.