معضل افراط و تفریط
زيادهروى و كوتاهى كه از آن به افراط و تفريط ياد ميشود از نظر بيشتر مردم امري ناپسند و غیر معقول است. از اين رو سفارش ميشود كه از زيادهروى و كوتاهى كردن در هر كارى پرهيز شود.
هر انساني به طور طبيعى به اعتدال و ميانهروى گرايش دارد مگر آن كه عوامل بيرونى موجب دگرگونى در گرايش درونى وى شده و او را از اعتدال خارج كند.
در آموزههاى دینی ما نيز به اعتدال و ميانهروى سفارش زیادی شده است.
آیه 19 سوره مبارکه لقمان
وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ
و در راهرفتن خود ميانهرو باش و صدايت را آهستهساز كه بدترين آوازها بانگ خران است .
امام على عليه السلام می فرمایند: نادان را نبينى، مگر افراط گر يا تفريط گر.
و در حکمت 117 می فرماید :
دو تن به خاطر من به هلاكت رسيدند : دوست افراط كننده ، و دشمن دشنام دهنده.
متاسفانه عده ای جز راه افراط و یا تفریط راه دیگری را نمی شناسند و چیزی که نگرانی را بیشتر می کند این است که این افراط و تفریط ها نه تنها به خود آن شخص لطمه و آسیب وارد می کند، بلکه به جامعه و حتی یک تفکر که ممکن است سالم هم باشد نیز آسیب می رساند.
به عبارتی دیگر اگر می خواهید یک تفکر را نابود و تخریب کنید کافی است از آن تفکر به شکل غیر منطقی دفاع کنید! متاسفانه یکی از آسیب هایی که برخی انسانها و خانواده ها را تهدید می کند همین افراط و تفریط هاست.
رفتاری که دودش به چشم فرد و خانواده و اجتماع هم می رود.