مجلس پر از افراد معروف و سرشناس بود و محمّد بن جعفر1 با جماعتی از بنی هاشم و آل ابوطالب و نیز جمعی از فرماندهان لشکر حضور داشتند.هنگامی که امام(ع) وارد مجلس شد،مأمون برخاست و محمّد بن جعفر و تمام بنی هاشم نیز برخاستند.امام(ع) همراه مأمون نشست،اما آنها به احترام امام(ع) همچنان ایستاده بودند تا دستور جلوس به آنها داده شد و همگی نشستند.مدتی مأمون به گرمی با امام(ع) سخن گفت.سپس رو به جاثلیق کرد و گفت:
ای جاثلیق،این پسر عموی من علی بن موسی بن جعفر(ع) است و از فرزندان فاطمه(س) دختر پیامبر ماست و فرزند علی بن ابی طالب(ع) است.من دوست دارم با او سخن بگویی و مناظره کنی،امّا طریق عدالت را در بحث رها مکن.
جاثلیق گفت:ای امیر مأمنان،من چگونه بحث و گفت و گو کنم،در حالی که (با او قدر مشترکی ندارم و) او به کتابی استدلال می کند که من منکر آنم و به پیامبری تمسک می جوید که من به او ایمان نیاورده ام؟!