بازارهای سنتی ایران نماد معماری پایدار

بازار واژه ای پارسی است که اززبان پارسی که متعلق به ایرانیان دو هزار و پانصد سال قبل است باقی مانده و از این زبان وارد فرهنگ زبانی سایر ملت های دنیا شده و معادل محل تبادلات تجاری به نوعی مارکتینگ با اسلوب و ملاحظات معمارانه ای است که در کشور ایران به دلیل سابقه ی دیرینه ی تجارت شکل گرفته و به میراثی با ارزش از تمدن ایرانی-اسلامی تبدیل شده است و با نقش آفرینی های متعدد و ملحم از باورهای ایدئولوژیکی اسلامی و معماری متعالی ایرانی به صورت الگویی از طراحی فضاهای تجاری-اسلامی با اجزا و عناصر منحصر محل تبادلات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و ... در شهرهای ایرانی و بسیاری از کشورهای اسلامی غرب آسیا و شمال آفریقا عرض اندام می نماید. که با ملاحظات پایداری در ساختار و عملکرد به عنوان نمادی از ارزش های جامعه، مرکزیت اقتصادی را به عهده داشته و تجلی معماری پایدار و اسلوبی متعالی و عرفانی می باشد که علاوه بر اهداف اقتصادی، اجتماعی و محیطی در چارچوب های رویکردهای توسعه پایدار، ویژگی کالبدی و معماری آن به گونه ای است که آنها را تبدیل به دنیایی از فعالیت ها، تعاملات اجتماعی و اتفاقات شهری نموده است و می توان بیان داشت که بازار در توسعه شهرهای اسلامی نقش تعیین کننده و اثربخشی داشته است.