گاهی باید از خوب بودن ها ترسید.از آدمهایی که خیلی خوبن وهمه درمورد آنها دارن حرفای مثبت میزنن.

گاهی هم باید از خوب بودن های خودمون بترسیم.همیشه آدمهایی که می گیم ادم های صبوری هستن  گاهی آدمهای خطرناکی میشن.پشت اون صبوری گاهی کودک خسته و کم صبری هست.

فکر می کنم گاهی اون ته دلشون آتشی هست که گذاشتنش زیر خاکستر وخوب داره داغ میشه.گاهی از ترس قضاوت شدن مجبوریم یه سری احساساتمون رو پنهان کنیم بریزیم اون ته وجودمون و به جاش یه لبخند جایگزین می کنیم که یه روز ممکنه همه چیزو نادیده بگیره و تموم.

گاهی برای اینکه ننگی به ما نچسبونن و وجه اجتماعیمون خراب نشه ناراحتی هامونو پنهان می کنیم.اجازه می دیدیم بقیه حقمون رو بگیرن.

اما خوب با فرض دونستن همه اینها تغییر سخته.خیلی سخت باید بیشتر در موردش فکر کنم.